İnsan ömrü yıllar yerine günler ve haftalarla ifade edildiğinde yaşanan ne çok "ilk" oluyor. Can bugün annesinin çekinerek kullandığı arabanın arka koltuğunda uykuya dalarak ofise geldi. Ana kucağını arabaya bağlamak, puseti ön koltuğa sığdırmak gibi zorlu uğraşlardan sonra ofise vardık. Meme emdik, uyuduk, gülücük yaptık, hemen alıştık annenin işyerine.. Sonra da ben rahat rahat seans yapayım diye, 14:30 -16:15 arası uyudu. Hem kendimle hem oğlumla gurur duydum. Eve kapanmayıp, ofise gidebilmek çok güzel. Araba kullandığım - doğumdan önce ehliyet almak ok akıllıcaymış, yoksa hep bağımlı olacaktık-, seans yaptığım, Can'ın herşeyini organize ettiğim ve seans sırası uyku saatini doğru tahmin ettiğim için gururum bir kat arttı:) Bir ara öğlen ateşi 37 civarında seyrettiyse de şurubunu içtikten sonra düştü..
Yarın ise yeni ilkler katılacak hayatımıza. Anneanne ve dedeyi görmeye gidiyoruz. Çok heyecanlı bir macera bizi bekliyor olacak. İki haftadır pek bir gezentiyiz canım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder