Git başımızdan teribıl tu!

Bu teribil tu oğlumla arama giriyor, şikayetçiyim kendisinden! Bir git, çocuğumu bana bırak demek istiyorum.. :)
Şimdi aşağıda yazacağım örneklerden gün içinde abartmıyorum 6 tane falan oluyor. Birinde sabretmeyi, diğerinde dikkat dağıtmayı, öbüründe susmayı, berisinde babaya havale etmeyi deniyorsun. Ama akşam geç saatte veya uykusuzken gelen saldırılar karşısında süngün düşüyor.

Misal bir diyalog:

A: Can cıbıl gezme, donunu ve pijamanı giy lütfen!
C:Yoook anne cıbıl gez cıbıl uyu..
A:Peki 5 dakika bekleyelim...
(Bu bazen işe yarıyor, 30 sn saniye sonra geliyor anne giydir diye. Çekişmeyince zevki kalmıyor diyor herhalde :) )
A: Can kırmızı mı yeşili mi giyeceksin?
C: Bunu giydir
A:??!!!??? (Gösterdiği şey halı, kumanda, perde vs olabiliyor)
A: O olmaz annecim hangisini giyeceksin?
C:Bunu (neyse kırmızıyı seçti)
A: Hadi gel giyelim (Tek ayağı tam geçirmişkeennn)
C: Yok, yeşili giydir..
A:Peki annecim gel yeşili giyelim..
C:Yookk odadan sarıyı getir...
A: (Allahım ya sabıırrr)
C:Bunu giy.. (yine kırmızı)

Bazen sonsuza kadar sürecek gibi geliyor..

Şimdi böyle anlatınca ters bir durum yok. Yani öyle uzayan bir giyinme seremonisi alt tarafı diyor insan. Ama neyi fark ettim biliyor musunuz? Çocukların zamanları öyle geeenniiişşşş ki.. Ona ne birazdan yatılacağından. Ya da niye 6 kez giyip çıkarmayayım donumu? Zaman mı dar? Zaman dar? Dar ne?

Yetişkinler çocukların "çocukluk" hallerine dayanamıyorlar bazen..
(Bu yazıyı Can uyuduktan 2 saat sonra yazdım. 2 saat önce yazsam ne yazardım emin değilim :)) )