Bu sabah Can'dan erken uyandım. Sabah 6'da kalkıp yanımıza gelmiş, misler gibi uyuyordu. bir eli benim yanağımda, bir eli babanın elinde... Sonra pencereden daha aydınlanmamış havaya baktım. Pazar günü saatler alınacak, hava erken kararacak amaaaan yine kış geldi diye düşündüm. Öyle 17 civarı hava kararınca erkenden, gün bitmiş, zaman dolmuş hali geliyor..
Sonra tabii kendi başına gelmeyen her travmanın ardından "benimki de dert mi?" diye düşünme halleri. Oradan evlat acısının asla empati kurulamayacak, o sızının ömür boyu geçmeyecek olduğunu düşünme. Tahmin etme diyemiyorum.. tahmin bile edilmeyecek bir kesit. Hayatının dikey olarak kesilmesi, o kesitin de ne bir daha dolması, ne tamir olması, ne de unutulması... Elinden sabır dilemekten, kendini şanslı saymaktan ve de suçlu hissetmekten başka birşey gelmemesi.
Sonra da ben de bir gün öleceğim gerçeğine gelmen tekrar.. Ardından saat 6 buçuk olmuşken ben yoksam hayatta oğluma ne kalsa ona yeter diye düşünmeler... Hangi değerleri versem huzurla yürür, hangi şekilde sarmalasam mutlu olur diye korkmalar..
Depremde hepimiz "yardım" ettik kendimizce.. Para, giysi, yiyecek, dua hepsi.. Çünkü insan olmak ilk olarak karşısındakinin acısını anlayabilmeden geçiyor. Orada canı acıyan biri varken senin kendi huzurundan şüphe etmenden geçiyor. Altında biraz da "hayatta kalmanın getirdiği suçluluk" duygusunun yattığı malum... Ama işte ben en çok bunu isterim Can için. "Yardım" istemeyi ve "yardım" etmeyi bilsin. Merhamet ve şefkatin çok önemli iki değer olduğunu düşünüyorum. Çünkü işte bu iki değer seni trafikte adamın üstüne yürümekten, paranın hayatının efendisi olmasından, insan ilişkilerini iyi tutmana kadar herşeyin manivelası..
Bizim evimizde 10 liranın 5 lirası ihtiyacı olana gider, fitre zekat atlanmaz, kimin neye ihtiyacı var bilinir, yemek dağıtılırdı. Belki de bu yüzden ben ne gördüysem onu aktaracağım Can'a ve iki numeroya.. O manivela kıymetli, kaybetmemek lazım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder