Ya koruyamayacakların?

Öncelikle: Erkİpek, sadık okurum:) : yazıyı yazdım ancak sonra sildim, anlatırım bir ara neden sildiğimi, o yüzden göremedin yazıyı, gel sen bunu oku :) En bebekken sarılıktan koruyarak başladık bol emzirerek. Hatta öncesinde kafeine, alkole, strese hoşçakal deyip senin rahmindeyken korumaya başlıyorsun. Büyürken, kazalardan, hastalıklardan, düşmesinden, aç kalmasından koruyorsun. Sonra bir an geliyor bunların büyüdükçe ne de fasa fiso olduğunu görmeye başlıyorsun.. Yani fasa fiso demeyelim ama daha ne büyük hacimli zararlar gelebileceğinden haberin olmuyor... Mesela, insanların haşin yorumlarını duyacak daha.. Cesaretini kıracak saçma insanlar konuşacak yanında.. Yaratıcılığına darbe indirecek "bu hiç buluta benzememiş ama" lar duyacak.. O oyuncağını paylaşırken diğerinin neden vermediğini görecek.. Notlarını karşılaştıran öğrenci arkadaşları, "bak isteyince oluyormuş" diyen öğretmenleri olacak.. Kötü tablo ama olacak işte.. En basidinden "okul" a gidince bir sürü "kalıp" görecek bireysel farklılıkların muhteşem bir şekilde eritildikten sonra döküldüğü kalıplar.. Karamsarlıktan yazmadım bu yazıyı. Sadece bunlarla karşılaştığında Can'ı nasıl yetiştirmiş olursam minumum hasarla atlatır? ve var olan hasardan da nasıl bir şey öğrenir diye düşündüm.. Kendini sevebilmesi, kendini yetkin görebilmesi, saygı duyması, başkalarının fikirleri dinlemesi ama kendi fikrini daha çok dinlemesi, "niye?" diye sorabilmesi yeter mi acaba?