15 Ağustos 2011 Pazartesi

Yargılar, kalıplar, beklentiler.

Çok afilli 3 kelime.
Bu afilli 3 kelime çocuk yetiştirirken sizin canınıza okuyor.
Birinden kaçsan öbürüne tutuluyorsun.
Bazen hani bir kırmızı ışığa takılırsın, sonra hepsine takılırsın, onun gibi üçüne de bodoslama dalıyorsun.

Benim işim "çocuk" olunca bir de bu 3 kelimeye vicdan azabı, doğrusunu bilip yapamama, yanlışını bile bile yapınca acaip b.ktan hissetme de katılıyor. Valla çok açık olayım, benim bu işin içinde olmamdan edindiğim faydayı seve seve geri verip yerine içgüdülerimi alabilirim. Çünkü içgüdü sağırlığı kötü bir şey. Sağır gibisin duyamıyorsun içinden gelenleri.

Her zaman meslekle ilgili değil aslında kalıplar.
Mesela "çiş eğitimi yazın verilir" kalıbının içine sıkıştırmayı düşündüğün bir pipi olabiliyor.
"Benim çocuğum hiç yemek seçmez, her şeyi yer, üstelik kendi yer" gibi bir beklenti/yargı/şema seni zıbıtmaya teşvik ediyor.

Şu anneliğin 26 ayında öğrendiğim en net şey şu ki; çocuğunu olduğu gibi kabul etmek ve geçtiği dönemlerde o halinin elinden tutmak en zor kısmı. Galiba zaten "kabul" etmek zor bir şey. Çocuk olunca bunun masterını yapıyorsun :)) Bloğun eski okuyucuları bilir, dön dolaş bu kabul mevzusuna geri dönüyorum...

Geçenlerde Can'a babaCan dedi ki, "Aaa Can süper, karpuzların hepsini yemişsin" Can: "Maşallah!". Ben burdan kurdum kurdum. Amanın nelere feedback verdiğimize dikkat etmek lazım. Sonra dedim ki, ya bu da naturel değil ki... Yani öyle textbook anne çok gıcık olabilir bence. Daha doğrusu doğal olmayabilir.

Mesela bazı anlar oluyor. "Anne" olduğumu unutup, daha doğrusu anne kimliğimi önde tutmayıp, Can'la olduğum zamanlar. O zaman gözlerindeki ışıltı resmen başkalaşıyor. Eğlenmek değil tam mesele.. İşte öyle yargılarından arınıp bırakabildiğin anlar..
Ne güzel tüm hamilelik yoga yapmıştım. Esas şimdi lazım bence..

Hani annelik ve zor konulara başlamıştık ya, bence öfkeli hissetmek eğer bir numarayı alırsa, ikinci kabul edebilmeyi, üçüncüsü ne zaman esneyeceğini bilebilmeyi alır..

Daha çok ve sık yazmak istiyorum eskisi gibi..

1 yorum:

  1. 2. çocuk oluncada kıyas başlıyor. abisi böyleydi bu böyle, ablası şöyleydi bu değil falan. ya da kardeş yoksa bile komşu çocukları var kuzenleri falan var. ama evet kabul etmek lazım ki her çocuk başka.
    siz hep yazın. daha sık yazın. daha çok yazın.
    sevgiler ve kolaylıklar diliyorum.

    YanıtlaSil