Anne olduktan sonra içinizdeki çocuk mecburen geçici bir süreliğine izne ayrılıyor.. Kendi çocuğunuza bakabilmeniz için yetişkin olmanız gerekiyor. Daha az üşenmeniz, daha az dinlenmeniz, onu daha çok düşünmeniz, daha az uyumanız gerekiyor..
Bir kere anne oldunuz mu daha az çocuk daha çok yetişkin oluyorsunuz.
İkinci çocuğunuzda ise artık geri dönüşümü olmayan bir yetişkin oluyorsunuz.. Daha bir tamamlanmışlık hissi. Ama bir yandan da içinizdeki çocuk daha bir uzaktan el sallıyor. "Bak ben buradayım bir ara bana da bakıver" diyor..
Bu tatilde ben bunu yaşadım.
Can ve Ege'nin ihtiyaçlarını karşılamak için var olmaya çalışırken, aklım içemediğim Türk kahvesinde, odada onları 22:00 civarı uyuttuktan sonra gidemediğim denize sıfır canlı müzik yapılan barda, Can'ın akşam yemeği tabağını yaparken yiyemediğim deniz mahsülleri açık büfesindeydi.
İçimdeki çocuk -ya da "BEN"- küskünleştikçe yoruldu. Yoruldukça kızgınlaştı. Allah'tan tanıyorum da kendisini bir orta yol bulduk..
Önemli ir farkındalık yaşadım kendimce.
Annelik hep "vermek" üzerine. Hem de karşılıksız, bedelsiz, geri dönüşünü beklemediğin bir verme hali.
Dengeli seyredebilmek için de verdiğin kadar alman gerekiyor hayattan.
Müzik, kitap, dostlar, yalnızlık.. Artık içindeki çocuk neli dondurma seviyorsa ondan vereceksin.
Sevgili ben, bu yaz gidemediğin konserlere takılacağına, akşamları balkonda otur yeni müzikler keşfet kitap oku, içindeki çocukla yan yana dur sadece..
Acele etme
henüz tek cocuga ragmen, benim icimdeki "BEN" de cok asabilesti bu aralar, ondan cok etkiledi bu yazi beni, cok dogru yakalamissin.
YanıtlaSilİşte bu yazı tam anlamıyla benim için yazılmış sanki...
YanıtlaSilTeşekkür ediyor, kolaylıklar diliyor, tüm zorluğuna rağmen iki çocuklu olmanın ne muhteşem birşey olduğunu bildiğinden, yüzümde o aynı duyguyu paylaşma gülücüğüyle selamlarımı gönderiyorum.
Tek cocukla henuz dondugumuz kisacik tatilimizden sonra hissettiklerimi yazmissin. Bazen cok agir geliyor :/
YanıtlaSil