Teribıltu (İki yaşına geliyorum boru mu?)

Resimler hakkında: Çekmeceyi açtım, kapları çıkardım, dizdim, anneme seslendim "ççufff çuuuf!". Annem çok mutlu oldu , alem kadın :)

Yani kardeşim insanları anlamak ne zor. Büyürüm "Amaaan ne çabuk büyüyor, zaman geçiremiyoruz" derler. Bebek kalsam, o ayrı dert. Dedemin hoş bir anekdotu vardı, tam hatırlamıyorum, yazsa ne güzel olur, insanları anlayamamakla ilgili...

Çok diyeceklerim var çoook.

Annemi çok severim. Anne sonuçta, sevilir. Ama bugün ilk zılgıtımı yedim! Tükenmez kalemle annemin "yapma!" demelerine kulak asmadan beyaz koltuklarımızı çizdim. Annem hemen hemen her şeye izin verir. Ne bileyim, evin içini öyle çok değiştirmediler, ellememem gereken az şey var. Ama bugün kızdı bana, aslında neye kızdığını anladım.

Yapma dediği şeyi yapınca çok kızıyor. Mesele koltuğu çizmek değildi. Ama ben ona sinyal yolladım halbuki, yapma deyince omzumu silktim, kaşmı çattım. "Yapma" dediği için kıymete bindi beyaz koltuk :) Annem de bu sefer dikkatimi dağıtmadı. Bu konuda pek anlaşamıyoruz. Bakıcı ablam idare ediyor hemen beni. Ama annem biraz zarar gelmez diyor ağlamamdan veya hayal kırıklığına uğramamdan.. Annemdir, haklıdır.. :)) (Bu kısma sanırım annem müdahale etti :) )

Yani iki yaşa doğru bana bir haller oldu. Her şeyi ben yapmak istiyorum mesela, elim sürekli göbeğimi işaret ediyor, "men" diyorum hemen. Ya da annemler anlayamıyor bazen beni. Böyle böyle alışacağız sanırım :)

Aslında çok örnek var ama ara ara yazacak annem. Bu 21.ay muhteşemmiş bu arada.. Kelimelerim arttı, bazen çişimi kakamı söylüyorum, keyfim yerinde :)

Tüm okuyanları öper, saygıyla selamlarım :)