Çocuğunu kendinden korumak...

Garip geliyor değil mi kulağa?
En sevdiğin varlığı kendinden korumak da neyin nesi diyebiliyor insan? Ben ona zarar verir miyim hiç?

Geçen gün Özgüranne ile daldık bu konuya, henüz çıkamadık:)
Ben de dün bunları düşünürken buldum kendimi, yazayım bari..

Aslında en çok da kendinden sakınman lazım yavruyu. Nutella, kola, hamburger seven bir anne olarak mesela ben ilk golü burada yemiş bulunuyorum :)) İkinci golü ise pms dönemlerindeki aşırı sabırsız tavrım ile.. İnanın Can benden daha sabırlı oluyor o dönemlerde 16 aylık hali ile..

Bunlar işin esprisi belki ama, çocuğunu kendinden koruyacaksın bence zaman zaman.

Egondan koruyacaksın bir kere.
Yükseeek yükseeeekk egolar mahveder çocuğu. Yer bırakmaz bir defa ona. "Sen" olmaya çalışırken "ben" olamaz. Sonra da olmayan "ben"i ile hayat üzerine üzerine gelir..

Yarım kalmış planlarından, bitmemiş işlerinden, gerçekleşmemiş heveslerinden koruyacaksın sonra. Bir sen çıkarmaya çalışmayacaksın, bulursan kendini onda, bir durup düşüneceksin gururlanmadan evvel..

Kemikleşmiş yargılarından, önü belli yargılarından, arkası belli olmayan, nerden geldiğini bilmediğin korkularından sakınacaksın. O kendi kendini geliştirene kadar sen az biraz izleyici olacaksın. Zırt pırt dalmayacaksın sahneye, rejisörü kızdırmayacaksın :)

Kurslar, hobiler, öğretmenler, okullar arasında bulursan elele sizi, nelerden korumak için söz verdiğini kendine unutmayacaksın. Yine yeni yeniden önce kendinden koruyacaksın.

Anneliğimin üzerimde en eğreti durduğu zamanlar Can'ı kendimden nasıl koruyacağımı bilmediğim zamanlar..

Hepimizin eğreti zamanları az olsun, iyi hafta sonları olsun :))