Hangi anne?

Özgür çok güzel yazmış son yazısında..

Bir çocuğun birden fazla anne seçeneği olsa nasıl olurdu diye düşünüyorum bazen. Ne de olsa onların bizi seçmeden geldikleri söyleniyor ama bence öyle değil. Ben Can'ın "bizi" seçtiğini düşünüyor ve öyle olunca da çok mutlu oluyorum.

Bebekler aleminden bakarken bize, "Hah bak bunlar süper, ben bunların oğlu olmak istiyorum" demiş olsa mesela :) Ne güzel hissettiriyor di mi insana?

Bazen Can'ı hep tanıyordum hissi oluyor, çok garip.. Biraz narsisistik uzantıların eseri tabii.. Bazen de -hele hele şimdilerde her gün yeni bir şey yaptığında- yeni yeni tanıyorum gibi oluyor.

Mucize işte, ötesi yok. Senden bir şey oluyor, ama sen değil aslında.. Sen gibi ama değil. Bunu böyle kabullen en baştan. O senin yavrun ama senin küçültülmüş halin değil, büyüyünce de senin büyümüş halin olmayacak.

Niye diyorum bunları? Büyüyor artık ve bebeklikten çıkıyor yavaş yavaş. Nasıl garip hisler. Hep bebek kalsın yapışık yaşayalımdan, onu bireyselleştirmeye giden yolun her durağında biraz hüzün basıyor insana..

10 aydır yaptıklarımın hangisinden memnunum?

Adamadım kendimi mesela 7/24. Dışarı da çıktım, BabaCan ile gezdik de, kitap da okudum, işime de döndüm.. Ben oldum yani, ben oldukça, samimi bir anne olduğuma da inandım.. Samimi oldukça da ilişkimizin beslendiğini hissettim. Gergin anne modumdan kime yarar?

Bekledim.. Can'ın tüm gelişim basamaklarını bekliyorum hala, koşturmuyorum, her basamağın tadını çıkarıyorum..

Normal bir insan olduğumu kabul ettim. Olmayınca olmayanları kabul ettim. Erken uyansa da, yemese de akışa bıraktım..

Kasmadım mükemmel olmaya. Yani en başta kastım tabii biraz. Ama Alahtan mükemmel olmak diye birşey olmadığını 33 yaşında çoktan anlıyor insan..

Çok dokundum. Çok öptüm. Çok sarıldım. Çok sevdim. Can'ı şimdi mıncır, gıkı çıkmaz :) Dokunmanın her zaman bizi iyileştirdiğine inanıyorum..

Çok sakınmadım ottan böcekten sıcaktan. Fazla sakınırsam onun da kendini sakınacağına inandım çünkü..

Maceramızın 10 aylık bölümünde en çok da hiç bir şey yapmadan bile yan yana dururken, ya da koklarken hep şunu düşündüm; ileride hiç bir şey değil ama bir tek şunu desin isterim: Annem beni öyle çok sevdi ki...