Anneliğim 1 yaşında, ben ise hala büyüyorum...

Düşünüyorum da ilk bir seneyi en çok ilk altı aya hazırlık yapmışım. Yani hem fiziksel hem düşünsel olarak. Kolay tabii, anne sütü verilecek, önce 3 sonra 4 saatlik düzen oturtulacak, dışarı çıkılacak, anne kiloları verecek. Oldu yaptık.

Sonra ne oldu? 6.ayda katı gıdalar başladı. Anne bir panik oldu, araştırıp durdu. Neyse sonra sular dindi, şimdi bu konuda daha iyi.

Sonra 9. ay civarı "Aman acaba ne öğretsem, ya çocukcağızın öğrenmesini yeterince teşvik etmiyorsak" lar başladı. O da bitti..

12 ay bitince de başka sorular sıkıştırdı anneyi. Anne bu sefer farklı bir karar aldı: Anı yaşamayı seçti. Pırıl pırıl gözleri ile bugün bana baktığı an gibi. Annnn neee dediği an gibi. Tüm sevdikleri ile kutladığı ilk doğumgünü gibi. (Göreceğiz bakalım bir sonraki döngüde bu kararı ne kadar uygulayabileceğim?)

Bana kalan ise şu oldu: benim acelem var, benim işim var, ben yorgunum diye yaptıklarım/yapmadıklarımı tartabilirim, ama O'nunkileri değil..

Gelelim detaylara :)
Yağmur yağacak diye son anda vazgeçmek üzere olduğumuz kutlamamızda güneş bie gülünce hemen kendimizi bahçeye attık.




Anne Sinem'den aldığı tarifler ile cup cake yaptı, pekmezli, cevizli çok güzel oldu :)




Pastamızı Pastacı Rapunzel'den istedik, muhteşemdi.. Can nasıl heyecanlandı inanamadım :) Eline sağlık Rapunzel :)




Babaanne, dedeler, anneanne, teyzoş, kuzen amca ve yenge, kuzenin anneannesi, tüm aile bir aradaydı..

Can'iko mutluydu, O'nu gören herkes daha da mutluydu :) İyi ki doğdun Can, iyi ki bizim oğlumuzsun :)